joNASZ Kofta

      Miesiąc temu w jednym z testów przygotowujących do egzaminu gimnazjalnego trafiłam na wiersz, tak mi się spodobał, że od razu okrzyknęłam go moim ulubionym. Dokładnie tydzień temu w rodzinnych zbiorach dojrzałam tomik autora utworu, gdyż wiersz ten znajdował się na ostatnim teście z zestawu, z moim szczęściem w książce zaczęłam go szukać od końca. Okazało się, że mój faworyt jest wprowadzeniem do przygody z tym zbiorem.

      Zaciekawiona własnym odkryciem, Jonaszem Koftą i jego twórczością, od paru tygodni zbierałam w głowie informacje na temat poety, ale dopiero niedawno zaczęłam czytać więcej i więcej jego wierszy. Bez wątpienia znajomość życiorysu artysty pomaga w odbiorze dzieł, ale w tym przypadku, emocje i intencje są tak przejrzyste, że każdy zrozumie ich przesłanie. 

     Kofta pisał o wszystkim co go otaczało, nie zapominał o życiowych paradoksach. Sam wyszedł cało z raka, a zmarł w wyniku komplikacji po zadławieniu. 

      Z tego całego zachłyśnięcia się Koftą, jest chyba tylko jeden minus. Mój minimalizm poszedł w niepamięć i teraz nie mam już ulubionego wiersza, ale któż to wie, czy to jest dobrze, czy to jest źle? 

Od tego się zaczęło:

Trzeba marzyć

Żeby coś się zdarzyło                                                          
Żeby mogło się zdarzyć
I zjawiła się miłość
Trzeba marzyć
Zamiast dmuchać na zimne
Na gorącym się sparzyć
Z deszczu pobiec pod rynnę
Trzeba marzyć

Gdy spadają jak liście
Kartki dat z kalendarzy
Kiedy szaro i mgliście
Trzeba marzyć
W chłodnej, pustej godzinie
Na swój los się odważyć
Nim twe szczęście cię minie
Trzeba marzyć

W rytmie wietrznej tęsknoty
Wraca fala do plaży
Ty pamiętaj wciąż o tym
Trzeba marzyć
Żeby coś się zdarzyło
Żeby mogło się zdarzyć
I zjawiła się miłość
Trzeba marzyć 

        

Na tym się nie skończyło: 

Wyspa 

Kiedy się szumem, tłumem, gwarem 
Ludzkie skupiska ustokrotnią 
Najdroższym na świecie towarem 
Będzie samotność. 

Tęsknotą ciszy uciekamy 
W bezludność wyspy, słońce południa, 
Lecz kiedy na niej zamieszkamy 
Wyspa przestanie być bezludna. 
Przybędzie z nami trud i strach 
Niewola dnia, historii schemat 

Jak pięknie wiatr układa piach 
Tam gdzie nas nie ma.

      To wszystko czym chciałam się podzielić dzisiaj, pozdrawiam Izę, która czytała ze mną mój już nie ulubiony wiersz.